Strona:PL Balzac - Małe niedole pożycia małżeńskiego.djvu/75

 — Musiałeś brać powóz?
 — Za całe siedm franków...
 — Zastałeś wszystkich?
 — Tak, tych którym naznaczyłem schadzki...
 — Kiedy zdążyłeś do nich pisać? Atrament w kałamarzu jest zupełnie wyschnięty, formalnie skrzepła skorupa, chciałam coś napisać i strawiłam dobrą godzinę nim zdołałam sporządzić rodzaj mazi, którą możnaby conajwyżej znaczyć skrzynie przeznaczone do Indji.
 W tem miejscu, każdy mąż obrzuca żonę z pod oka nieufnem spojrzeniem.
 — Widocznie musiałem napisać do nich w Paryżu...
 — Cóż to za sprawy, Adolfie?...
 — Nie wiesz?... Mam ci opowiadać?... przedewszystkiem sprawa z panem Chaumontel...
 — Myślałam, że pan Chaumontel jest w Szwajcarji.
 — Czyż nie ma swoich pełnomocników, adwokata?...
 — Czyś tylko to robił w Paryżu?... pyta nagle Karolina. Tu zwraca na męża jasne i badawcze spojrzenie i zatapia je nagle w jego oczach, niby szpadę która przeszywa serce na wylot.
 — Cóż miałem robić?... fałszywe pieniądze, długi, ręczne robótki?...
 — Ależ nie wiem. Skądże ja mogę zgadnąć? Za głupia jestem, sto razy mi mówiłeś.
 — Dobryś! teraz bierzesz w złem znaczeniu to, co jest z mojej strony pieszczotą, żartem. To czysto kobiece.
 — Załatwiłeś ostatecznie jaką sprawę? powiada, okazując nagle niezwykłe przejęcie interesami.
 — Nie, żadnej jeszcze...
 — Ileż osób widziałeś?
 — Jedenaście, nie licząc tych, które przechadzały się po bulwarach.
 — Jak ty mi odpowiadasz!