Strona:PL Balzac - Małe niedole pożycia małżeńskiego.djvu/149

 Ale pomiędzy oczekiwaniem niepewnem, a oczekiwaniem pewnej przyjemności, istnieje, dla dusz wybranych (a wszyscy fizjologowie zaliczają do dusz wybranych kobietę która ubóstwia męża), różnica taka, jak między piękną nocą a pięknym dniem.
 Podają najdroższemu Adolfowi tygielek, zanurza z roztargnieniem łyżkę, i, nie widząc niezwykłego wzruszenia Karoliny, nabiera na talerz kilka owych plasterków, tłustych, pulchniutkich, których turyści, przybywający do Medjolanu, długo nie umieją rozpoznać i biorą je za jakieś mięczaki.
 — I cóż, Adolfie?
 — Co, moja droga?
 — Nie poznajesz...?
 — Czego?
 — Grzybków po włosku.
 — To, grzybki? ja myślałem... A prawda, daję słowo, to grzyby...
 — Po włosku!
 — To? to są stare grzyby z konserw, przyrządzone à la milanaise... nie znoszę ich.
 — A jakież ty lubisz?
 — No! fungi trifolati.
 Zauważymy tutaj, na hańbę epoki, która klasyfikuje wszystko, która przechowuje w słoju model każdego żyjącego stworzenia, która liczy obecnie sto pięćdziesiąt tysięcy rodzajów owadów i daje im nazwy na us, że dotąd brak nam nomenklatury dla chemji kuchennej, która pozwoliłaby wszystkim kucharzom świata przyrządzać dokładnie swoje potrawy. Powinnoby się przyjąć, w drodze dyplomatycznej, że język francuski będzie językiem kuchni, jak uczeni przyjęli łacinę dla botaniki i zoologji, chyba że ktoś chciałby koniecznie ich naśladować i stworzyć prawdziwą kuchenną łacinę.
 — Tak, moja droga, dodaje Adolf, widząc jak twarz bogobojnej małżonki żółknie i wyciąga się, we Francji nazywamy tę potrawę: grzybki po włosku, po prowansalsku, à la bordelaise. Kraje się grzyby drobno i smaży w oliwie z jakiemiś przyprawami, któ-