Strona:PL Balzac - Kuzynka Bietka. T. 1.djvu/185

 — Nie przeklinam cię, rzekła, jesteś dzieckiem. Niech cię Bóg ma w swojej opiece.
 Zeszła na dół i zamknęła się w swoim pokoju.
 — Kocha mnie, pomyślał Wacław, biedna dziewczyna. Cóż za wymowa! Oszalała.
 Ten ostatni wysiłek suchej i trzeźwej natury aby utrzymać przy sobie ten obraz piękna, poezji, miał w sobie tyle gwałtowności, że można go porównać jedynie z dziką energią rozbitka, wytężającego resztkę sił aby dobić do brzegu.
 Na trzeci dzień, o wpół do piątej rano, w chwili gdy hrabia Steinbock spał najgłębszym snem, usłyszał że ktoś puka do drzwi jego poddasza; otworzył i ujrzał dwóch ludzi licho odzianych, w towarzystwie trzeciego, którego strój zdradzał komornika pośledniej klasy.
 — Czy pan jest Wacław hrabia Steinbock? spytał ten ostatni.
 — Tak, panie.
 — Nazywam się Grasset, następca p. Louchard, woźnego trybunału handlowego...
 — A więc?
 — Jest pan aresztowany, proszę pana, trzeba się udać z nami do więzienia Clichy... Zechce się pan ubrać. Jak pan widzi, zachowaliśmy wszystkie względy: nie wziąłem żandarma, dorożka czeka na dole.
 — Nakryliśmy pana z całą elegancją, rzekł jeden z pomocników, toteż liczymy na pańską wspaniałomyślność.
 Steinbock ubrał się, zeszedł na dół trzymany pod rękę przez dwóch pomocników. Wsadzono go do dorożki;