Strona:PL Balzac - Kuzynka Bietka. T. 1.djvu/131

 — Ach, w istocie, odparła młoda dziewczyna z mimowolnym gestem wzgardy.
 — Och, pani, niech pani bierze; ja się ułożę z kupcem, zawołał Inflantczyk nie panując nad sobą.
 Oszołomiony cudną pięknością Hortensji oraz jej znawstwem sztuki, dodał:
 — Jestem autorem tej grupy, oto już dziesięć dni jak zachodzę tu trzy razy dziennie zobaczyć czy ktoś pozna się na niej i objawi chęć kupna. Pani jest pierwszą która mnie odgadła, proszę brać!
 — Niech pan przyjdzie wraz z kupcem za godzinę. Oto bilet mego ojca, odparła Hortensja.
 Następnie, widząc że kupiec wyszedł do drugiego pokoju aby owinąć rzeźbę w płótno, dodała pocichu ku wielkiemu zdumieniu artysty, któremu zdawało się że śni:
 — W interesie pańskiej przyszłości, panie Wacławie, niech pan nie pokazuje tego biletu i niech pan nie zdradzi nazwiska nabywcy pannie Fischer, bo to nasza kuzynka.
 To słowo „nasza kuzynka“ olśniło artystę; ujrzał przed sobą raj, widząc jedną z jego upadłych Ew. Marzył o pięknej kuzynce o której wspomniała mu Bietka, tak samo jak Hortensja marzyła o „chłopcu“ kuzynki. Kiedy Hortensja weszła, pomyślał sobie:
 — Ach! gdyby mogła być taka!
 Można się domyślić, jakie spojrzenie wymienili kochankowie: to był istny płomień, gdyż niewinna miłość nie zna żadnej obłudy.
 — Cóż ty, u djaska, tam robisz? spytał ojciec.