Strona:PL Balzac - Kuzyn Pons.djvu/225

aby mogła istnieć, o ile Pons ma słuszność, istota tak przewrotna jak Cibotowa, to było dla niego zaprzeczenie Opatrzności!
 — Mój pietny Bons dżuje zię dag śle, rzekł Niemiec do Cibotowej zeszedłszy do niej, sze chdze zboszącidź dezdament; ić bani bo rejenda...
 Powiedział to w obecności kilku osób, gdyż stan Cibota był prawie beznadziejny. Remonencq, jego siostra, dwie odźwierne z sąsiedztwa, troje służby, oraz lokator z pierwszego piętra stali w bramie.
 — Och! możesz pan sam iść po rejenta, wykrzyknęła Cibotowa ze łzami w oczach, i dać spisać testament komu się wam spodoba... Teraz, kiedy mój biedny Cibot umiera, nie ruszę się od jego łóżka... Oddałabym wszystkich Ponsów w świecie, aby ocalić Cibota, człowieka, który mi nigdy nie sprawił ani tyle przykrości przez trzydzieści lat!...
 I weszła do izby, zostawiając Schmuckego bezradnym.
 — Proszę pana, zagadnął Schmuckego lokator z pierwszego piętra, czy pan Pons jest bardzo chory?...
 Lokator ten, nazwiskiem Jolivard, był urzędnikiem hipoteki.
 — Omal nie skończył przed chwilą! odparł Schmucke z głębokim bólem.
 — Jest tutaj, przy ulicy Saint-Louis, pan Trognon, rejent, zauważył pan Jolivard. To rejent tego okręgu.
 — Chce pan, abym poszedł po niego? spytał Remonencq.
 — Bardzo proszę, odparł Schmucke, bo jeżeli pani Cibot nie może doglądać mego przyjaciela, nie chciałbym go opuścić w tym stanie...
 — Pani Cibot mówiła nam, że dostał pomięszania!... zauważył Jolivard.
 — Pons, pomięszania! wykrzyknął Schmucke ze zgrozą. Nigdy nie miał tyle rozumu, to mi właśnie każe lękać się o jego zdrowie.
 Wszyscy obecni słuchali tej rozmowy z naturalnem zaciekawieniem, które utrwaliło ją dobrze w ich pamięci. Schmucke, nie-