Strona:PL Balzac - Kuratela i inne opowiadania.djvu/165

twarz, mignął dokoła błyskawicami spojrzeń, pokręcił się po pracowni i podszedł nagle do Piotra, usiłując zapiąć surdut, ale nadaremnie, gdyż guzik wymknął się z sukiennej pochewki.
 — Drzewo zdrożało, rzekł do Piotra.
 — A!
 — Anglicy następują mi na pięty. A, ty malujesz te rzeczy?
 — Cicho-że bądź.
 — Aha! Rodzina Vervelle, mocno zgorszona tem dziwnem zjawiskiem, przeszła od swej zwyczajnej czerwieni do kolorów wiśni.
 — To daje pieniążki, rzekł Józef. Są ryby w saku?
 — Ile ci trzeba?
 — Pięćset... Ściga mnie kupiec z rasy dogów: tacy, skoro raz wpiją zęby, nie popuszczą. Co za plemię!
 — Dam ci słówko do mego rejenta...
 — Ty masz rejenta?
 — Tak...
 — To mi tłumaczy, czemu ty robisz jeszcze policzki różowym kolorem, wyborne na afisze perfumerji.
 Grassou zaczerwienił się mimowoli, malował Wirginję.
 — Bierz-że naturę jak jest! ciągnął wielki malarz. Panienka jest ruda. No i cóż, czy to grzech śmiertelny? Wszystko jest wspaniałe na płótnie. Wal-że cynobru na paletę, podgrzej mi te pyski, wydobądź te piegi, nie żałuj omasty! Chcesz być inteligentniejszy od Natury?
 — Masz, rzekł Fougeres, weź za mnie pendzel, gdy będę pisał.
 Vervelle potoczył się do stołu i nachylił się do ucha Piotra.
 — Ależ ten pacykarz wszystko zepsuje, rzekł.
 — Gdyby chciał zrobić portret panny Wirginji, wart byłby tysiąc razy więcej od mego, odparł Fougères oburzony.
 Słysząc te słowa, mieszczuch zrejterował łagodnie ku żonae, zdumionej wtargnięciem dzikiej bestji i niezbyt uspokojonej tem że przybysz bierze udział w portrecie córki.