— Och, jeżeli zechce swą inteligencję i głębokie zepsucie skierować ku robieniu majątku, dojdzie do celu; jest zdolny do wszystkiego, a tacy idą szybko, rzekł Desroches.
— Czemu nie miałby dojść uczciwą drogą? spytała pani Bridau.
— Zobaczy pani! rzekł Desroches. W szczęściu czy w nieszczęściu, syn pani zostanie zawsze tym samym Filipem z ulicy Mazarine, mordercą pani Descoings, złodziejem domowym, ale, bądź pani spokojna, będzie bardzo uczciwy w oczach całego świata!
Nazajutrz po ślubie, po śniadaniu, skoro wuj podniósł się aby się ubrać (Flora zeszła do stołu w peniuarze, starzec w szlafroku), Filip wziął panią Rouget za ramię.
— Moja śliczna ciociu, rzekł odciągając ją na bok, należysz tedy do rodziny. Dzięki mnie, wszyscy przyłożyli swoje pieczątki: i rejent i ksiądz proboszcz. A teraz, bez blag. Mam nadzieję, że będziemy grali w uczciwe karty. Znam sztuczki, jakie mogłabyś mi wypłatać i będę cię strzegł lepiej niż ochmistrzyni dworska. Wiedz, że nie wyjdziesz inaczej, niż ze mną pod ramię, i nie opuścisz mnie ani na krok. Co do tego, co mogłoby się dziać w samym domu, będę tu siedział, do kroćset! niby pająk w sieci. A oto masz dowód, iż, podczas gdy leżałaś w betach, niezdolna ruszyć ręką ani nogą, mogłem, gdybym chciał, wyrzucić cię na bruk bez grosza! Czytaj:
I podał zdumionej Florze następujący list:
„Mój drogi chłopcze, Florentyna, która właśnie debjutowała w Operze, w nowej sali, solowym numerem obok Marjety i Tulji, nie przestała myśleć o tobie, zarówno jak Floryna, która ostatecznie puściła w trąbę swego Lousteau[1] i żyje dziś z Natanem. Te dwie buhajki wynalazły ci najrozkoszniejszą istotę pod słońcem, siedemnastoletni pączek, piękną jak Angielka, z minką cnotliwą jak lady puszczająca się pocichu, szczwaną jak Desroches, wierną jak Godeschal; Marjeta udzieliła jej paru lekcyj, życząc ci powodzenia. Niema kobiety któraby się mogła ostać wobec tego aniołka,
- ↑ Stracone złudzenia, Córka Ewy etc.
