Strona:PL Balzac - Kawalerskie gospodarstwo.pdf/189

zabawny, ta śliczna dziewczyna poszukała sobie kompensaty, no i tworzą małżeństwo we troje. To jasne!
 W tej chwili, weszli Baruch i Franciszek.
 — Nie oglądał pan jeszcze wieży? spytała Flora. Jeżeli pan zechce przejść się trochę w oczekiwaniu obiadu, który dadzą dopiero za godzinę, pokazalibyśmy panu największą osobliwość miasta!...
 — Chętnie, rzekł artysta, niezdolny dostrzec w tej propozycji czegoś podejrzanego.
 Podczas gdy Flora poszła włożyć kapelusz, rękawiczki i kaszmirowy szal, Józef zerwał się nagle na widok obrazów, jakgdyby czarodziej jakiś dotknął go swą różdżką.
 — Ależ ty masz obrazy, wuju! rzekł podchodząc z oczami błyszczącemi podziwem.
 — Tak, odparł starowina; to po Descoingsach: za Rewolucji skupili różne rupiecie z klasztorów i kościołów w okolicy.
 Józef nie słuchał już, podziwiał kolejno każdy obraz.
 — Wspaniałe! wykrzykiwał. Och! cóż za...! Tak, to był majster, niema co! Coraz tęższe!...
 — Jest jeszcze siedm albo ośm na strychu, bardzo dużych, które zachowano ze względu na ramy, rzekł Gilet.
 — Chodźmy zobaczyć! zawołał artysta, którego Maksencjusz zaprowadził na strych.
 Józef wrócił rozentuzjazmowany. Max szepnął słówko Mąciwodzie, która odciągnęła Rougeta na bok; Józef usłyszał zdanie wyrzeczone półgłosem, ale tak że doszło jego uszu:
 — On jest malarz, tobie nic po tych obrazach, okaż się uprzejmym, daruj mu je.
 — Zdaje się, rzekł starowina, który, wsparty na ramieniu Flory, przysunął się do Józefa stojącego w podziwie przed jakimś Albano, zdaje się że ty jesteś malarz...
 — Dopiero knociarz, rzekł Józef.
 — Co takiego? spytała Flora.
 — Początkujący, odparł Józef.