C... mówi, ona odpowiada, kreśląc równocześnie następujący bilecik:
„Z chwilą gdy jesteś zazdrosny o C..., strzelajcie do siebie ile wam się podoba; możesz zginąć, ale oddać ducha[1]... wątpię“.
— Mój złoty, rzekła, bądź tak dobry i zapal świecę. Doskonale, jesteś nieoceniony. A teraz, pozwól mi się ubrać i oddaj ten list panu d’H..., który czeka pod bramą.
Wszystko to było powiedziane z najzupełniejszą swobodą. Dźwięk głosu, intonacja, rysy, nic nie zdradzało najmniejszego wzruszenia. Ten śmiały pomysł osiągnął najpomyślniejszy skutek. Pan d’H..., otrzymawszy tę odpowiedź z rąk pana C..., uczuł, iż gniew jego opada i jedyną jego udręką w tej chwili była trudność ukrycia ochoty do śmiechu.
Ale, im więcej się rzuca pochodni w tę olbrzymią jaskinię którą próbujemy oświetlić, tem głębszą się ona wydaje. To przepaść bez dna. Zdaje się nam, iż wywiążemy się z zadania w przyjemniejszy i bardziej pouczający sposób, pokazując zasady strategji na przykładzie, datującym z epoki, w której kobieta osiągnęła najwyższy stopień swej przewrotnej sztuki. Przykład taki odsłoni więcej pewników, wskaże więcej sposobów, niż wszystkie teorje.
Było to pewnego wieczora, pod koniec uczty, którą książę Lebrun wydał dla przyjaciół. Biesiadnicy, rozgrzani szampanem, zapuścili się właśnie w niewyczerpany temat kobiecej przebiegłości i podstępów. Świeża przygoda, przypisywana hrabinie R. D. S. J. D. A., a związana z historją pewnego naszyjnika, była zawiązkiem rozmowy.
Pewien ceniony artysta, a zarazem uczony, zaszczycony przyjaźnią cesarza, bronił z zapałem owego niezbyt męzkiego poglądu, iż niepodobna mężczyźnie walczyć skutecznie z podstępami kobiety.
- ↑ Rendre l’esprit: gra słów we francuskim oryginale; esprit znaczy duch albo inteligencja.
