gdzie wielkie finanse zajmują rząd pierwszy, istotą doskonałą, jedną z tych kobiet które mają coś świętego i czystego, które budzą tyle szacunku, iż miłość, aby się wypowiedzieć, potrzebuje kordjału długiej zażyłości. August oddał się tedy cały rozkoszom wzruszającej i głębokiej namiętności; była to miłość żyjąca jedynie podziwem. Były w tej miłości roje zdławionych pragnień, odcienie uczuć tak mgliste i głębokie, tak ulotne i tak nagłe, że niewiadomo do czego je porównać; podobne są do zapachów, do chmur, do promieni słońca, do cieni, do wszystkiego co w naturze może przez chwilę błysnąć i zniknąć, wskrzesnąć i umrzeć zostawiając w sercu długie wzruszenia. W chwili gdy dusza jest jeszcze dość młoda aby pojąć melancholję i jej dalekie nadzieje, kiedy umie znaleść w kobiecie więcej niż kobietę, czyż to nie jest największe szczęście, jakie może zdarzyć się mężczyźnie, pokochać tak mocno aby czuć więcej rozkoszy w dotknięciu rękawiczki, muśnięciu włosów, wymianie kilku słów, w spojrzeniu, niż jej znajduje szczęśliwa miłość w najgorętszem posiadaniu? Toteż jedynie ludzie upośledzeni, brzydcy, nieszczęśliwi, nieznani kochankowie, nieśmiali — mężczyźni czy kobiety oni jedni znają skarby jakie zawiera głos ukochanej istoty. Czerpiąc swój początek i swą moc w duszy, drgania powietrza przesyconego ogniem kojarzą serca tak gwałtownie, wnoszą w nie tak promienną myśl i tak nie umieją kłamać, że jeden odcień jest często całym dramatem. Ileż czarów rodzi w sercu poety harmonijny dźwięk słodkiego głosu! ileż myśli w niem budzi! jakąż napawa je świeżo
