Strona:PL Balzac - Eugenja Grandet.djvu/32

panie Grandet, Eugenje, czy nie ma prawa sądzić, że ironja jest podstawą charakteru Opatrzności?
 Po tym obiedzie, w czasie którego pierwszy raz była mowa o małżeństwie Eugenji, Nanon poszła przynieść butelkę nalewki z pokoju pana Grandet i omal nie przewróciła się wracając.
 — Niedorajdo, rzekł jej pan, i ty chcesz upaść tak jak drugie?
 — Proszę pana, to ten stopień na schodach się rusza.
 — Ona ma rację, rzekła pani Grandet. Powinieneś go już oddawna naprawić. Wczoraj Eugenja o mały włos nie zwichnęła nogi.
 — No, rzekł stary Grandet widząc bladość Nanon, skoro to dziś urodziny Eugenji i skoroś omało nie upadła, wypij kieliszeczek nalewki dla pokrzepienia.
 — Dalibóg, zarobiłam na to, rzekła Nanon. Na mojem miejscu, niejedna byłaby stłukła butelkę, ale ja prędzejbym sobie złamała rękę, niżbym ją upuściła.
 — Biedna Nanon, rzekł Grandet, nalewając jej Kassis.
 — Uderzyłaś się? rzekła Eugenja, patrząc na nią ze współczuciem.
 — Nie, zatrzymałam się, zaparłam się w sobie.
 — No więc, skoro to urodziny Eugenji, naprawię wam ten schód. Wy nie umiecie stąpać bakiem, tam gdzie jest jeszcze dobry.
 Grandet wziął świecę, zostawił żonę, córkę i służącą bez innego światła prócz kominka rzucającego żywe blaski, i poszedł do drewutni aby przynieść deski, gwoździe i narzędzia.
 — Pomóc panu? zawołała Nanon słysząc że pan jej tłucze się na schodach.
 — Nie, nie; znam się na tej robocie, odparł ex-bednarz.
 W chwili gdy Grandet sam naprawiał spróchniałe schody i gwizdał co sił przypominając sobie młode lata, trzej Cruchotowie zapukali do drzwi.