Strona:PL Balzac - Eugenja Grandet.djvu/112

wość, porwały ją. Za każdem zdaniem serce jej wzbierało bardziej, a piekący żar, który ożywiał ją podczas tej lektury, uczynił jej tem łakomszemi rozkosze pierwszej miłości.
 „Droga Anetko, nic nie mogłoby nas rozłączyć poza tem nieszczęściem, które zwaliło się na mnie i którego żaden rozum ludzki nie mógł przewidzieć. Ojciec mój zabił się; jego i mój majątek całkowicie przepadły. Jestem sierotą, w wieku, w którym, przy mojem wychowaniu, mogę uchodzić za dziecko; mimo to, muszę się podnieść jak mężczyzna z przepaści w którą runąłem. Obróciłem część tej nocy na zarobienie rachunków. Jeżeli chcę opuścić Francję jako uczciwy człowiek — a co do tego niema wątpliwości — nie mam dla siebie ani sta franków, aby z niemi próbować szczęścia w Indjach lub w Ameryce. Tak, droga Anetko, pojadę szukać szczęścia w klimatach najbardziej morderczych; pod takiem niebem, fortuna jest szybka i pewna, jak mnie zapewniają. Nie potrafiłbym zostać w Paryżu. Ani moja dusza, ani moja trwam, nie nawykły do znoszenia afrontów, chłodu, wzgardy, jakie czekają człowieka zrujnowanego, syna bankruta. Dobry Boże! być dłużnym dwa miljony?... Zginąłbym w pojedynku w ciągu tygodnia. Toteż nie wrócę tam. Twoja miłość, najtkliwsza, najbardziej oddana, jaka kiedykolwiek uszlachetniła serce mężczyzny, nie zdołałaby mnie tam ściągnąć. Niestety, moja ukochana, nie mam dość pieniędzy na to aby się udać tam gdzie ty jesteś, przyjąć twój ostatni pocałunek, w którym zaczerpnąłbym siły potrzebne dla mego zamiaru...
 — Biedny Karol, dobrze zrobiłam, żem przeczytała. Mam złoto, dam mu je, rzekła Eugenja.
 Otarłszy kilka łez, czytała dalej.
 „Nie pomyślałem jeszcze o nieszczęściach nędzy. O ile znajdę sto ludwików nieodzownych na podróż, nie będę miał ani grosza na ładunek towaru. Ale nie, nie będę miał ani stu ludwików, ani jednego ludwika; będę wiedział, ile mi zostało pieniędzy dopiero po uregulowaniu swoich długów w Paryżu. Jeśli nie będę miał nic, pojadę spokojnie do Nantes, zaciągnę się jako prosty majtek i za-