Strona:PL Balzac - Blaski i nędze życia kurtyzany.djvu/136

 — Więc dobrze, będę działał szczerze.
 — Szczerze... Oto wszystko czego pragnę, rzekł Peyrade; szczerość jest jedynym, dość niebanalnym podarkiem, jaki możemy sobie uczynić wzajem.
 — Szczerze, powtórzył baron. Gdzie pan chce, abym pana wysadził?
 — Przy moście Ludwika XVI.
 — Do mostu, rzekł baron do lokaja, który podszedł do drzwiczek.
 — Będę zatem miał moją nieznajomą! rzekł w duchu baron odjeżdżając sam.
 — Cóż za traf! mówił do siebie Peyrade, wracając pieszo do Palais-Royal, gdzie zamierzał potroić owe dziesięć tysięcy, aby z nich wykrzesać posag Lydji. Oto jestem zmuszony interesować się figlami tego samego młodego człowieka, którego spojrzenie urzekło mi córkę. Musi to być jeden z tych, na których kobiety lecą, rzekł.
 Wróciwszy do domu, baron de Nucingen niepodobny był do siebie; zdziwił domowników i żonę, był rumiany, ożywiony, wesół.
 — Biada akcjonarjuszom! rzekł du Tillet do Rastignaka.
 Było to po Operze; siedzieli w tej chwili przy herbacie w saloniku Delfiny.
 — Tak, rzekł uśmiechając się baron, który podchwycił koncept swego kmotra, czuję smak do interesów...
 — Widziałeś tedy nieznajomą? spytała pani de Nucingen.
 — Nie, odparł, mam dopiero nadzieję znalezienia jej.
 — Czy kocha kto kiedy tak własną żonę?... wykrzyknęła pani de Nucingen, okazując nieco zazdrości, szczerej lub udanej.
 — Skoro ją pan będzie miał, rzekł du Tillet do barona, musisz nas zaprosić na kolację; bardzom ciekaw przyjrzeć się istocie, która mogła pana odmłodzić do tego stopnia.
 — To arcydzieło stworzenia, odparł stary bankier.
 — Wpadnie jak smarkacz, szepnął Rastignac Delfinie.