Strona:PL Bałucki - Tajemnice Krakowa.djvu/18

 — Gdzie drągal? spytał ekslokaj.
 — W kwaczu.
 — To źle, we trzech nie damy rady. Jeden musi zabywać klawy szmyr (stać pod oknem), drugi generałem szabrować (wytrychem otwierać) a do buchanki (kradzieży) dwóch przynajmniéj potrzeba.
 — A choćby tego kudłacza wziąść — zaproponował znowu ów milczący towarzysz.
 — I zfacjendować (podzielić się) z nim? wtrącił z niechęcią rudy.
 — Lada szymlem (srebrna moneta) lub motylem (pieniądz papierowy) gębę mu się zatknie i będzie milczał. A jakbyś chciał dziaczyć forsę (przekupić), toby więcéj kosztowało, a może jeszcze niezdało się na djabła.
 — Jakże myślicie wy — jakże wam ta?
 — Przezywają mnie Kłykiem, odparł ekslokaj.
 — Więc cóż Kłyku mówicie na tego karabaniarza (łgarz), wziąść go czy nie?
 Kłyk popatrzył uważnie na kudłacza siedzącego pod ścianą i rzekł:
 — Zdaje się uczciwym człowiekiem, patrzy coś na naszego.
 Po téj naradzie rudy przystąpił do kudłacza i uderzywszy go w ramię, spytał:
 — A co? pójdziesz z nami?
 — Jeżeli na coś grubego, to i owszem, bo ja na drobiazgi się nie łakomię.