Strona:PL Bałucki - Tajemnice Krakowa.djvu/151

 — Boże! więc własne dziecko chciałem okraść! Sprawiedliwość Twoja nie dopuściła tego. O, lżéj mi teraz umierać! Flawjuszu — zawołał wyciągając ku niemu ręce — chciałbym ją choć raz przed śmiercią uścisnąć i nazwać córką moją!
 — Ona nie powinna wiedzieć o tém, że nią jest.
 — To pozwól mi choć widzieć ją. Dziś ze wszystkich pragnień moich, to jedno mi tylko pozostało. Spełnij je.
 — Dobrze — odparł wzruszony Flawjusz.
 Wrócił do Zolji, która w ślubnéj sukni z niecierpliwością oczekiwała na niego.
 — Ojcze, jedziemy?
 — Jedziemy, ale nie do kościoła jeszcze. Jest pewien człowiek który umiera, a który przed śmiercią pragnie widzieć cię i pobłogosławić.
 — To może ojciec mój! — zawołała Zofja patrząc Flawjuszowi w oczy.
 — Kiedy ci serce powiedziało — ja zapierać nie będę
 — Jedźmy.
 — Człowiek ten zawinił przeciwko tobie i matce twojej.
 — Ale żałuje tego i chce mnie pobłogosławić. Jedźmy.
 Wybiegła z pośpiechem i wskoczyła do powozu stojącego przed domem. Za nią wsiedli Flawjusz i Gustaw.