dom. Wtedy, rozgniewani doznanem niepowodzeniem, wyprawili Lacedemończycy lądem króla Kleomenesa z większemi siłami. Kleomenes, poraziwszy wprzód jazdę tesalską, usiłującą zagrodzić mu przejścia do Attyki, i zamknąwszy Hippiasza w miejscu zwanem „Wałem Pelasgijskim“ obległ go tamże, wsparty pracz obywateli ateńskich. W czasie tego oblężenia udało się Kleomenesowi wziąć żywcem do niewoli synów Pejzystratydów, którzy zadawali tymczasem ujść niespostrzeżenie. Ażeby ocalić życie swych dzieci, zawarli tedy oblężeni z Kleomenesem układ, na mocy którego w pięciu dniach zabrali ze sobą całe swe mienie i wydali akropolis w ręce obywateli ateńskich. Stało się to za rządów archonta Harpaktydesa. Siedmnaście przeto lat, od śmierci swego ojca licząc, panowali Pejzystratydzi w Atenach. Rządy zaś ich i Pejzystratosa razem trwały lat czterdzieści dziewięć.
XX. Po obaleniu tyranii Pejzystratydów, wszczęła się znowu walka między Izagorasem, synem Tejsandrosa zwolennikiem tyranów, a Klejstenesem z rodu Alkmeonidów. Klejstenes, nie posiadając tak potężnych związków jak jego przeciwnik, pozyskał sobie biedniejszych obywateli przez to, że zarząd sprawami publicznymi oddał w ich ręce. Skoro więc Izagoras znowu ujrzał, że sam nie podoła tak przemożnej sile, powtórnie przyzwawszy na pomoc Kleomenesa, uprosił go, aby znowu oczyścił miasto z ciężkiej klątwy, ciążącej na niem a powodu występku, którego dopuścili się byli niegdyś w Atenach Alkmeonidzi podczas sprzysiężenia Kylona. Wtedy Klejstenes umknął z miasta z garstką wiernych towarzyszy. Kleomenes jednakże wydalił z kraju siedmset rodzin, jako klątwie podpadających. Dokonawszy tego usiłował on rozwiązać Radę, na czele zaś państwa postawić Izagorasa wraz z trzystu jego stronnikami. Rada wszakże stawiła opór temu usiłowaniu, a skoro nadto i wielkie mnóstwo ludu stanęło przy niej, musieli się stronnicy Kleomenesa i Izagorasa ratować ucieczką na akropolis. Lud otoczywszy ich zewsząd oblegał ich tamże przez dwa dni. Trzeciego dnia wreszcie, lud zawarłszy ugodę z Kleomenesem i jego towarzyszami pozwolił im swobodnie powrócić do domu a Klejstenesa i innych wychodźców przyzwał napowrót do kraju. Zwierzchnikiem tedy i przywódcą pospólstwa, które się teraz stało panem całego położenia, był odtąd Klejstenes. Alkmeonidzi bowiem najwięcej prawie zasług położyli podczas wypędzenia z kraju tyranów, a również odznaczyli się oni najbardziej w czasie zażartych walk stronnictw. Dodać wypada jednak, że jeszcze przed Alkmeonidami usiłował niejaki Kedon skruszyć jarzmo tyranów. O nim to przeto śpiewano w biesiadnych pieśniach:
Nalejże i Kedonowi, przyjacielu, nie zapomnij,
Kiedy masz dzielnym mężom napełniać puhary.
