Strona:PL Anton Czechow - 20 opowiadań.djvu/27

nie krępować się i czuć się w moim futerale, jak u siebie w domu!
 Nagle szarmanckiemu kontrabasiście wydało się, że w mroku czernieją przed nim dwie ludzkie figury. Przyjrzawszy się dobrze, przekonał się, że nie było to złudzenie optyczne: figury rzeczywiście szły i nawet niosły jakieś zawiniątka! Pewnie to skradzione ubrania!
 Smyczkow położył futerał przy drodze i pobiegł za nieznanymi osobnikami.
 — Stój! — krzyknął. — Stój! Trzymaj! Łapaj!
 Ludzie obejrzeli się i zauważywszy pogoń, zaczęli uciekać z całych sił. Księżniczka jeszcze długo słyszała tętent kroków i okrzyki: „Stój!”
 W końcu wszystko umilkło.
 Smyczkow, goniąc za złodziejami, zapomniał o całym świecie i prawdopodobnie bohaterka nasza musiałaby długo jeszcze przeleżeć na polu przy drodze, gdyby nie szczęśliwy przypadek... Zdarzyło się bowiem, że o tym samym czasie i tą samą drogą szli do willi Bibułowa koledzy Smyczkowa: flecista Żuczkow i klarnecista Razmachajkin.
 Potknąwszy się o futerał, obaj spojrzeli na siebie zdziwionym wzrokiem i wzruszyli ramionami.
 — Kontrabas! — rzekł Żuczkow. — Ba, ależ to kontrabas naszego Smyczkowa! Ale skąd on się tu wziął?
 — Prawdopodobnie coś się zdarzyło ze Smyczkowem? — rzekł Razmachajkin.
 — Albo się upił, albo go ograbiono... W każdym razie pozostawić tutaj kontrabasu nie możemy. Weźmiemy go ze sobą.
 Żuczkow zarzucił sobie futerał na plecy i muzykanci ruszyli dalej swoją drogą.
 — Diabli wiedzą, co za ciężar! — mruczał przez całą drogę flecista. — Za nic w świecie nie zgodziłbym się grać na takiej kłodzie... Uf!
 Przyszedłszy do willi księcia Bibułowa, muzykanci postawili futerał na miejscu, przeznaczonym dla orkiestry i poszli do bufetu.