Przejdź do zawartości

Strona:PL Antologia współczesnych poetów ukraińskich.djvu/141

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.

To znów im o nieznanej szepce Ulajali,
Czczem widmem nudy dręczy, prawi o ich nędzy,
I wypędza nareszcie w sień balowej sali,
Kędy stać będą, cisi, nie mając pieniędzy.

Co chwila zajeżdżają pod dom kabrjolety,
Usłużnych samochodów turkot zadyszany
Coraz to cudowniejsze wieści im kobiety,
Nim wynurzą się bosko z gazy białej piany.

Lecz zwolna ich przygnębia smutek boleściwy,
Jakieś ulotne echo przedwiecznej przygody...
Więc każdy z nich rozmyśla: »Czym jest król Niniwy?...
Czym nie ja miał, w prawiekach, wiszące ogrody?

Gdzież są moje hurysy, moje odaliski,
I najczulsze kochanki królów — niewolnice?«
I słaniając się, zwolna, łez rozpaczy blizki,
Odchodzi w najciemniejsze ukryć się ulice.

Chmurnej nocy na losu żali się koleje,
Nie bacząc, że do nitki wnet z jej łez przemoknie —
A w końcu postanawia badać własne dzieje
W każdem, niezasłoniętem, parterowem oknie;

Wtenczas cichy samotnik, ze wzruszenia blady,
Po przymurkach się wspina ze zręcznością kocią,
I drżąc, śledzi przez szyby nagi bezwstyd zdrady
Tej, co ją żoną króla zwał przed wieków krocią...