Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/31

—   31   —

 — Tak, Najjaśniejszy Panie, a pan Colbert oświadczył, że już ułożył program dalszych uroczystości i czeka na zatwierdzenie króla.
 — Zatem niech przybywa.
 Colbert jakby słuchał pod drzwiami, wszedł bowiem, gdy król wobec dworzan wymówił jego nazwisko.
 — A! dobrze... jest Colbert — rzekł król — panowie możecie wrócić na swoje stanowiska.
 Saint-Agnan i Villeroy ukłonili się i wyszli.
 — Panie Colbert, dziś odbędzie się balet.
 — Skoro tak, Najjaśniejszy Panie, ja jutro płacę rachunki.
 — Jakto?
 — Przyrzekłem dostarczycielom zapłacić rachunki nazajutrz po odegraniu baletu.
 — Skoro przyrzekłeś, płać.
 — Dobrze, Najjaśniejszy Panie; lecz na zapłacenie, jak mówił pan de Lesdiguieres, potrzeba pieniędzy.
 — Jakto?... czy cztery miljony, przyrzeczone przez Fouqueta, nie wpłynęły? Zapomniałem zapytać o nie.
 — Najjaśniejszy Panie, w oznaczonej godzinie były u Waszej Królewskiej Mości.
 — A więc?
 — Najjaśniejszy Panie, szkła kolorowe, fajerwerki, muzyka i kuchnia w ciągu tygodnia pochłonęły cztery miljony.
 — Zatem nie masz pieniędzy, panie Colbert?
 — Ja nie mam, Najjaśniejszy Panie, ale ma Fouquet.
 I twarz Colberta zajaśniała jakiemś złowróżbnem światłem.
 — Co chciałeś powiedzieć?... — zapytał Ludwik.
 — Najjaśniejszy Panie, już poleciliśmy panu Fouquet wypłacić sześć miljonów. Dał je chętnie, przyrzekł zaś dać więcej, gdy zajdzie istotna potrzeba. Otóż dziś jest potrzeba. Niechaj więc daje.
 Król zmarszczył brwi.
 — Panie Colbert — rzekł z przyciskiem, wymawiając nazwisko finansisty — ja nie tak rzeczy pojmuję; ja nie chcą przeciw mojemu słudze używać środków przymusu, które krzy-