Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T3.djvu/285

—   285   —

rzawszy ku drzwiom dosyć ubliżająco, jakby chciała mówić: dobranoc, księżno, udała się do Malicorna, który w tej chwili zajęty był przyglądaniem się zakurzonemu kurjerowi, wychodzącemu od hrabiego de Guiche. Montalais zrozumiała, że Malicorne pracuje nad czemś ważnem; pozwoliła mu zatem wytężać oczy, a gdy przestał, uderzyła go po ramieniu.
 — Co nowego?... — zapytała.
 — Pan de Guiche kocha księżnę — odpowiedział Malicorne.
 — Piękna nowina!... Ja wiem coś świeższego.
 — Ciekawym.
 — Księżna kocha pana de Guiche.
 — Jedno jest następstwem drugiego.
 — Niezawsze, mój piękny panie.
 — Czy to zaprzeczenie do mnie jest skierowane?
 — Obecni zawsze stanowią wyjątek.
 — Dziękuję — odrzekł Malicorne, a następnie dodał: Król dziś w wieczór po loterji chciał widzieć się z panną de La Valliere.
 — I widział się?
 — Nie!
 — Jakto!
 — Drzwi były zamknięte.
 — To dobrze. Cóż dalej?... — zapytała Montalais.
 — Kurjer, który przybył do pana de Guiche, jest przysłany przez pana Bragelonne.
 — Wybornie!... — zawołała Montalais, klaszcząc w ręce.
 — Dlaczego wybornie?
 — Ponieważ mamy zajęcie. Teraz gdybyśmy się nudzili, byłoby to naszą winą.
 — Powinniśmy jednak tę pracę podzielić — odrzekł Malicorne — aby nie wprowadzić do niej zamieszania.
 — To rzecz bardzo prosta — odpowiedziała Montalais. — Trzy intrygi, mniej więcej dobrze prowadzone, przynoszą dziennie najmniej trzy listy.
 — O!... — zawołał Malicorne, wznosząc ramiona — pomyśl moja droga, że trzy listy na dzień, to dobre dla uczuć mie-