Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/74

—   74   —

 — Nie gniewaj się, pani, bo jeżeli mnie oszczędzałaś to pewnie nie bez przyczyny.
 — To pewnie nie dlatego, żebym pana kochała!... — zawołała Montalais.
 — Zgoda. Powiem nawet, że w tej chwili może mnie nienawidzisz.
 — W istocie, nie cierpię pana.
 — I ja to samo.
 — Mniejsza o to.
 — Pani mnie uważasz za brutala i głupca, a ja widzę cię szkaradną, i złośnicą, co się zowie. W tej chwili wiem o tem, że wolałabyś oknem wyskoczyć, niż pozwolić mi pocałować koniec twojego paluszka; ja zaś wolałbym łeb skręcić z wieży, niż pozwolić ci, abyś się mnie dotknęła. Jednakże za pięć minut, będziesz mnie kochała, a ja będę szalał za tobą. O!... tak.
 — Bardzo wątpię.
 — A ja przysięgnę na to.
 — Warjat z pana!...
 — Zresztą ty mnie potrzebujesz, Auroro, a ja ciebie. Kiedy chcesz być wesołą, ja muszę cię rozśmieszać; kiedy chcę kochać, muszę patrzeć na ciebie. Zrobiłem ci miejsce damy honorowej, którego pragnęłaś, ty więc uczynisz dla mnie, czego ja zażądam.
 — Ja?...
 — Tak, ty, ale teraz, moja droga, bądź spokojna, bo oświadczam wyraźnie, że teraz nic złego od ciebie nie żądam... bądź więc spokojna.
 — A!... Malicorne, przebrzydłym jesteś człowiekiem, chciałam ucieszyć się z miejsca, jakie dostałam, a ty mi zupełnie popsułeś humor.
 — E!... niema nic straconego; będziesz się cieszyła, gdy pójdę.
 — Zatem wychodź pan.
 — Dobrze, ale wprzód dam pani jednę radę.
 — Jaką?...
 — Bądź pani wesoła, bo jesteś brzydką, kiedy się gniewasz.