Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/73

—   73   —

 — Jakto!... w kieszeni?...
 — A tak.
 I w rzeczy samej, Malicorne z figlarnym uśmiechem wyjął z kieszeni pismo, które Montalais porwała i chciwie zaczęła czytać.
 W miarę jak czytała, twarz jej rozjaśniała się.
 — Malicorne!... — zawołała po przeczytaniu — jesteś doprawdy zacnym chłopcem.
 — Dlaczego, panienko?...
 — Bo mogłeś sobie kazać za to zapłacić, a nie uczyniłeś tego.
 I parsknęła śmiechem, sądząc, że zmiesza aplikanta.
 Ale Malicorne mężnie odparł atak.
 — Nie rozumiem — rzekł.
 — Oświadczyłem ci moje uczucia — mówił dalej Malicorne — trzy razy odpowiedziałaś mi, że mnie nie kochasz; raz pocałowałaś mnie, śmiejąc się, i tego było mi dość.
 — Dość?... — odrzekła dumna i zalotna Montalais tonem, w którym dawała się uczuć obrażona duma.
 — Tak!... — odparł Malicorne.
 — A!..
 Ten wykrzyknik oznaczał tyle gniewu, ile młodzieniec spodziewał się wdzięczności.
 Potrząsnął tylko głową.
 — Słuchaj Montalais, — rzekł, nie troszcząc się o to, czy ta poufałość podobać się będzie jego kochance — nie mówmy więc o tem.
 — Dlaczego?...
 — Bo od roku, jak cię znam, dwadzieścia razy za drzwibyś mnie wypchnęła, gdybym ci się nie podobał.
 — Doprawdy?... a za cóżbym pana miała za drzwi wypychać?...
 — Bom często bywał niegrzecznym.
 — O!... co to, to prawda.
 — Zatem sama przyznajesz — rzekł Malicorne.
 — Panie Malicorne!...