Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/306

—   306   —

 W ciągu tej rozprawy, de Guiche, trochę pognębiony, spoglądał kolejno na obu swoich doradców.
 Czuł, iż rozgrywa się w tej chwili sprawa, stanowiąca o całem jego życiu.
 — Wszak prawda — mówił, zwracając się do hrabiego kawaler Lotaryński — że zajście to nie było tak burzliwem, jak się wydaje wicehrabiemu de Bragelonne, który zresztą nie był przy tem obecny?
 — Panie — z naleganiem mówił Raul — burzliwe było, czy nie, ale nie o zajściu samem tu mówię, lecz o następstwach, jakie ono mieć może. Wiem o tem, że księżna płakała.
 — Płakała? — wykrzyknął nierozważnie de Guiche, załamując ręce.
 — No, proszę — odezwał się ze śmiechem kawaler — o tym szczególe nie wiedziałem wcale. Więcej wiesz, niż ja, panie de Bragelonne.
 — Dlatego też żądam usilnie, aby de Guiche się oddalił.
 — Ciekawym, dlaczego?...
 — Bo król!... król!...
 — Król! — wykrzyknął de Guiche.
 — E! tak, mówię ci, król wziął do serca tę sprawę.
 — Ba!... — odezwał się kawaler — król kocha Guicha, a przedewszystkiem jego ojca; przypuśćmy, gdyby hrabia wyjechał, byłoby to przyznaniem, iż popełnił coś nagannego.
 — Dlaczego?
 — No, wtedy się ucieka, gdy się co przeskrobie, lub się jest w strachu.
 — Albo wtedy, gdy jest się obrażonym, jako człowiek, posądzony niesłusznie — rzekł Bragelonne — odjazdowi jego nadajmy pozór obrazy, nic nad to łatwiejszego; powiemy, że wszystko, co tylko można, robiliśmy, aby go zatrzymać, a przynajmniej ty, kawalerze, nie skłamiesz. Słuchaj! de Guiche, ty jesteś niewinny; zajście dzisiejsze musiało cię zranić; jedź! de Guiche, jedź!...
 — E! zostań, de Guiche, zostań — mówił kawaler — dla tego samego, co powiedział pan de Bragelonne, że jesteś niewinny.