Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/305

—   305   —

 — Mówiłem już przecie, że śmiano się do rozpuku, a książę na czele wszystkich — odpowiedział kawaler.
 — A jednak — rzekł de Guiche — mówiono mi o odwiedzinach króla u księżny.
 — A tak, bo jedna tylko księżna nie ma ochoty do śmiechu, król zatem poszedł, aby ją rozweselić.
 — Więc?...
 — Więc nic się nie zmieniło w układzie dnia.
 — Ani próba wieczorna baletu?...
 — Zapewne.
 — Masz dokładną wiadomość?...
 — Jaknajdokładniejszą.
 W trakcie tej rozmowy wszedł Raul.
 Kawaler, który dla niego, jak dla wszystkiego, co szlachetne, żywił skrytą nienawiść, na widok Raula, zabrał się do odejścia.
 — Co mi radzisz tedy?... — zagadnął kawalera pan de Guiche.
 — Radzę ci, abyś spał spokojnie, drogi mój hrabio.
 — A ja dałbym ci zupełnie inną radę — odezwał się Raul.
 — Jaką, mój druhu?...
 — Byś wsiadł na konia i udał się do którego z swoich majątków; jak tam się znajdziesz, możesz wtedy usłuchać rady kawalera i spać spokojnie, ile ci się tylko spodoba.
 — Co znowu, wyjeżdżać?... — zawołał kawaler, udając zdziwienie — dlaczego de Guiche miałby odjechać?...
 — Gdyż niepodobna, abyś pan przedewszystkiem sam o tem nie wiedział, że wszyscy już rozpowiadają o zajściu, jakie nastąpiło pomiędzy księciem a panem de Guiche.
 De Guiche zbladł.
 — Nie wiem bynajmniej — odparł kawaler — fałszywe masz wieści, panie Bragelonne.
 — Przeciwnie, jak najprawdziwsze, mój panie — odpowiedział Raul — i to, co mówię, jest radą przyjacielską dla pana Guiche.