Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/219

—   219   —

 — Wszak się nie mylę?... — odezwał się Raul, spiąwszy konia.
 — Wcale się nie mylisz; dzień dobry!... — odparł dawny muszkieter.
 Raul pośpieszył uścisnąć serdecznie rękę starego przyjaciela.
 — Uważaj, Raulu — rzekł d‘Artagnan — drugi koń z piątego szeregu zgubi podkowę, zanim dojedzie do mostu Marji; trzyma się tylko na dwóch gwoździach, u przedniej nogi, po lewej stronie.
 — Zaczekaj na mnie, panie — rzekł Raul — w tej chwili powrócę.
 — Opuszczasz swój oddział?
 — Mam korneta, który mnie zastąpi.
 — Pójdziesz ze mną na obiad?
 — Jak najchętniej, panie d‘Artagnan.
 — Śpiesz się zatem, zsiądź z konia lub każ mi podać drugiego.
 — Wolę pójść z panem piechotą.
 Raul pośpieszył zawiadomić korneta, który stanął na jego miejscu; następnie zsiadł z konia, oddał go jednemu z dragonów, i wielce uradowany ujął pod ramię pana d‘Artagnana, który z zadowoleniem znawcy rozważał wszystkie jego ruchy.
 — Z Vincennes powracasz?... — najpierw go zagadnął.
 — Tak, panie kawalerze.
 — A kardynał?...
 — Chory bardzo; mówią nawet, że umarł.
 — Czy dobrze jesteś z panem Fouquet?... — zapytał d‘Artagnan, okazując wzgardliwym ruchem ramion, że śmierć Mazariniego nie przejmowała go zbytecznie.
 — Z panem Fouquet?... — rzekł Raul. — Nie znam go wcale.
 — Tem gorzej, tem gorzej, gdyż nowy król zawsze się stara otaczać swemi kreaturami.
 — O! król nie jest źle usposobiony dla mnie — odparł młody człowiek.
 — Nie mówię tu o koronie — rzekł d‘Artagnan — tylko o królu... Król, to pan Fouquet, zwłaszcza teraz, gdy umarł