Strona:PL Aleksander Dumas - Hrabia Monte Christo 03.djvu/008

 — Jakże się kochany pan miewa? — powiedział — właśnie oczekiwałem na niego.
 — Pan hrabia był tak łaskaw oczekiwać na mnie? — zdziwił się luceńczyk.
 — Ależ tak, czekałem. Zawiadomiono mnie przecież, że pan będziesz dziś u mnie, o godzinie siódmej.
 Luceńczyk zdawał się być trochę niespokojnym.
 — Wszak pan jesteś — rzekł Monte Christo — margrabią Bartłomiejem Cavalcanti?
 — Tak jest, jestem Bartłomiejem Cavalcanti — przyznał luceńczyk wesoło.
 — Major wojsk austrjackich?
 — Czyż ja miałbym być majorem? Tak, tak... jestem nim. I bardzo jestem z tego kontent.
 — Przybywasz pan od mnie z polecenia?
 — Księdza Bussoni. A oto jego list.
 — Niezmiernie rad jestem. Proszę mi go podać.
 Monte Christo wziął list i przeczytał go uważnie.
 Major tymczasem wielkiemi z podziwu oczyma rozglądał się po pokoju, najbardziej jednak przyglądał się właścicielowi pałacu.
 — To samo, co już wiedziałem poprzednio. Zacny ksiądz pisze: „Major Cavalcanti, znakomity patrycjusz Lukki, potomek Cavalcantich z Florencji, posiadający pół miljona rocznego dochodu“...
 Monte Christo przerwał czytanie i skłonił się gościowi.
 — Pół miljona dochodu! Niech djabli wezmą! To nie żarty... zawołał.
 — Więc ksiądz Bussoni napisał pół miljona?... niechże i tyle będzie! Choć ja, słowo honoru daję, nigdy nie przypuszczałem, ażeby tego aż tak dużo było!
 — Bo pan masz intendenta, który cię okrada! Ha! cóż robić, kochany panie Cavalcanti? Każdy z nas w tem samem jest położeniu.
 — Czego to ja się dowiaduję! — odpowiedział luceńczyk — natychmiast wypędzę złodzieja!