Strona:PL Aleksander Dumas - Czarny tulipan.djvu/24

otworzyły. Jan wchodzi i spiesznym krokiem zbliża się do łoża więźnia, który wyciągnął ręce pokaleczone, obwinięte bandażami do swego czcigodnego brata, którego przewyższył nie tak w zasługach położonych dla Holandji, jak raczej w nienawiści, którą pozyskał od współziomków. Jan pocałował brata z rozrzewnieniem i złożył zwolna jego ręce na materacu.
 — Korneljuszu, drogi bracie, ty jesteś bardzo cierpiącym.
 — Już nic nie czuję, gdy ciebie widzę.
 — Oh! mój kochany Korneljuszu, jeżeli tak jest, to ja przeciwnie widząc ciebie w tym stanie, cierpię za nas obu.
 — I ja podobnież, gdym myślał o tobie pośród katuszy, nie uskarżałem się wcale, raz tylko wymówiłem te słowa: biedny mój brat, lecz otóż jesteś, zapomnijmy o wszystkiem. — Czy po mnie przybyłeś?
 — Tak.
 — Mam się dobrze, pomóż mi tylko powstać, a ujrzysz jak chodzę.
 — Nie będziesz potrzebował iść daleko, gdyż moja kareta stoi stąd niedaleko, za oddziałem Tillego.
 — Tilly stoi tu ze swoimi żołnierzami?
 — Z jakiej przyczyny?
 — Bo mówił Wielki Pensjanarz z posępnym uśmiechem jemu właściwym, — mieszkańcy Hagi objawili żądzę ciekawości wadzenia twego odjazdu, i z tego powodu lękano się zaburzenia.
 — Zaburzenia? — powtórzył Korneljusz wpatrując się w oblicze pomieszanego brata — zaburzenia?
 — Tak, Korneljuszu.
 — A więc ta wrzawa, którą słyszałem nie była urojeniem? — mówił więzień do siebie.
 Poczem odwracając się do brata:
 — To tedy gromadzą się wokoło Buitenhof… nieprawdaż?
 — Tak, mój bracie.
 — Lecz jak mogłeś się tu dostać?
 — I cóż…
 — I przepuścili ciebie swobodnie?
 — Wiesz dobrze, iż nie jesteśmy lubiani Korneljuszu — dodaje Wielki Pensjonarz z melancholijną goryczą. — Udałem się więc przez mniej ludne ulice.