Strona:PL Aleksander Dumas - Czarny tulipan.djvu/179

ROZDZIAŁ XI.

TRZECI NASIENNIK

 Zaledwie go oznajmiono, Bokstel ukazał się osobiście w salonie burmistrza; za nim dwaj ludzie nieśli mieszczącą w sobie kosztowny kwiat pakę, którą złożyli na stole.
 Książę, uprzedzony, jak wiadomo opuścił gabinet i udał się do salonu, obejrzał tulipan w milczeniu, poczem wrócił na swoje dawne miejsce w najciemniejszym kącie gabinetu van Herysena.
 Róża blada ze wzruszenia i bojaźni, mniemała, iż wezwą ją dla obaczenia tulipanu.
 Usłyszawszy głos Bokstela, zawołała:
 — To on!
 Książę przywoławszy ją znakiem wskazał na uchylone drzwi salonu.
 — To mój tulipan! — zawołała stanąwszy przy drzwiach — oh tak! to mój tulipan. O mój biedny Korneljuszu!
 I zalała się łzami.
 Książę powstał z miejsca i stanął przy Róży stojącej w progu drzwi salonu.
 Dziewica, po raz pierwszy widząc go w świetle, utwierdziła się w swoim mniemaniu, że ten człowiek był jej znanym poprzednio.
 — Panie Bokstel — zawołał książę — proszę tu.
 Bokstel nadbiegł z pośpiechem i stając przed Wilhelmem Oranji:
 — Jego Książęca Mość! — wykrzyknął cofając się.
 — To książę! — powtórzyła Róża z przestrachem.
 Na ten głos Bokstel żywo się obrócił i spostrzegł Róże.