Strona:PL Aleksander Dumas-Dama kameliowa.djvu/241

 — Zobaczysz pani.
 I wszedłem do pokojów.
 — Przegrałaś pani — rzekłem.
 — Tak.
 — Wszystko, co miałaś w domu?
 Zawahała się.
 — Bądź pani otwartą.
 — No więc, to prawda.
 — Wygrałem trzysta luidorów, oto są, jeśli pani mnie przyjmiesz.
 To mówiąc, rzuciłem złoto na stół.
 — Zkąd taka propozycya?
 — Bo panią kocham, do licha!
 — Nie, tylko jesteś pan zakochany w Małgorzacie i chcesz się nad nią pomścić, stając się moim kochankiem... Takiej kobiety, jak ja, mój przyjacielu, nie można oszukać; nieszczęściem, jestem jeszcze bardzo młodą i bardzo piękną, bym miała tego rodzaju rolę przyjąć.
 — Więc odmawiasz, pani?
 — Odmawiam.
 — Czy wolisz mnie pani kochać za nic? Wówczas jabym się na to nie zgodził. Pomyśl, moja droga Olimpio, gdybym był do pani przysłał kogokolwiek z temi trzechset luidorami i warunkami, jakie kładę, byłabyś przyjęła. Wolałem traktować wprost z panią. Przyjmij, nie badając przyczyn, które tak, a nie inaczej każą mi działać, powiedz sobie, że jesteś piękną i że niema w tem nic dziwnego, żem się zakochał w pani.