Strona:PL Aleksander Dumas-Dama kameliowa.djvu/057

 Wtedy zwrócił się do mnie i rzekł:
 — Przecież trzeba, żebym ci opowiedział tę historyę, napiszesz z niej książkę, której nikt nie uwierzy, lecz która może będzie bardzo interesującą...
 — Opowiesz mi to później, mój przyjacielu, nie jesteś jeszcze całkiem zdrów.
 — Wieczór jest ciepły, zjadłem już kurczę — powiedział z uśmiechem — nie mam gorączki, nie mamy co robić, chcę ci wszystko opowiedzieć.
 — Jeśli tak chcesz, to słucham.
 — To bardzo prosta historya — dodał — opowiem ci ją według porządku wypadków. Jeśli z nią cokolwiek będziesz chciał zrobić później, zostawiam ci całą swobodę działania.
 I oto co mi opowiedział, w czem zaledwie zmieniłem kilka słów tylko.
 — Tak — ciągnął dalej Armand, wspierając głowę na fotelu — tak, było to wieczorem, jak dzisiaj. Przepędziłem dzień na wsi wraz z jednym z moich przyjaciół Gastonem R. Wieczorem powróciliśmy do Paryża a nie wiedząc co robić, poszliśmy do teatru Rozmaitości.
 Podczas antraktu, wychodząc, spotkaliśmy kobietę, której mój przyjaciel się ukłonił.
 — Komu się kłaniasz? — zapytałem go.
 — Małgorzacie Gautier — odparł.
 — Zdaje mi się, że jest zmienioną, bo nie poznałem jej — rzekłem z pewnem wzruszeniem, które zaraz zrozumiesz.