Jak w życiu ludzi, tak i w życiu instytucyi publicznych, zdarzają się chwile radości i smutku, zadowolenia i przygnębienia, rozwoju i zastoju. Wśród tych zmiennych zjawisk, wypełniających byt codzienny, na tle nieustannych mozołów i trudów — zabłysnęła nam dziś chwila jaśniejsza i przyjemniejsza. Gorące życzenia szlachetnych pracowników i pracowniczek warszawskiego towarzystwa dobroczynności, życzenia lepszego pomieszczenia dla sierot dziewcząt, a co zatem idzie skuteczniejszej opieki, zaczynają przyoblekać się w ciało.
Wznoszą się już przed nami wielkie mury, robota wre na całej linii i zapowiada blizkie powstanie nowego siedliska dobroczynnego, którego potrzeba tak dawno była odczuwaną.
Poza tymi murami przezierają przeciwności, z jakiemi każde dzieło przed jego urzeczywistnieniem walczyć musi, a ponad niemi unoszą się uczucia radości wszystkich ludzi dobrej woli, którym sieroca dola leży na sercu.
Naokoło nas, wśród biedniejszych warstw społecznych, gdzie choroby trudniej pokonać, a śmierć obfite zbiera żniwo, przybywają coraz to nowe sieroty, bez opieki i pomocy, bez poparcia i ochrony.
I stają na tym szerokim świecie słabe, bezdomne i bezbronne istotki, wystawione na wszelkie wichury i zawieruchy,
