Strona:PL Adolf Suligowski - Z Ciężkich Lat.djvu/177

oszczędność i nadzwyczajna rachunkowość mogły zapewnić istnienie Meciszewskim, wszelkie zbyteczne wydatki, wszelkie nieszczęśliwe wydarzenia prowadziły bezwarunkowo do ruiny.
 Interesa szły z początku dosyć dobrze. W pierwszym roku udało się koniec z końcem związać, ale już w drugim było gorzej, wypadło zaciągnąć nowe długi, płacąc większe procenta. Dopóki Meciszewski płacił nie więcej nad 12% w stosunku rocznym, szło jako tako, procenta wyższe były nie do zniesienia. Sytuacya pogarszała się, stawała się coraz cięższą i doprowadziła do położenia bez wyjścia. Wyczerpawszy stosunkowo tani kredyt, Meciszewski popadł w ręce lichwiarzy, procenta zrujnowały go materyalnie i zabiły moralnie.
 Z okoliczności, które się przed sądem wyjaśniły, ujawniło się w całej pełni nieprawdopodobne zdzierstwo ze strony wierzycieli. Człowiek, który wedle własnych słów żywił zaufanie do Meciszewskiego, świadek Nowakowski, pobierał od niego 2 do 2½% miesięcznie, jak się sam do tego przyznał. Inny przyjaciel Pełczyński również niebardzo oszczędzał Meciszewskiego. Podczas śledztwa sądowego znalazła bliższe wyjaśnienie umowa Meciszewskiego z Pełczyńskim o trzy tysiące rubli. W roku 1881 Pełczyńskiemu przypadało od Meciszewskiego z drobnych pożyczek rubli tysiąc, dał on mu wtedy znowu rubli tysiąc, ale jednocześnie tytułem procentów doliczył jeszcze rubli tysiąc, na który otrzymał oddzielny weksel, a to pod pretekstem zabezpieczenia danego Meciszewskiemu żyra. Co prawda, Pełczyński żyrował kilka razy weksle Meciszewskiemu i mógł być za nie odpowiedzialnym, a nawet później istotnie pokrywał je, w danej przecież chwili, dopóki do odpowiedzialności nie przyszło, dopisane w tak znacznej kwocie procenta nie mogą być nazwane zbyt przyjacielskimi.
 Bardziej jeszcze zasługuje na uwagę układ Meciszewskiego ze współoskarżonym Nordwindem w przedmiocie sumy rubli 1.800. W lipcu 1882 roku Meciszewski wydał Nordwindowi 9 weksli na rb. 100 każdy i 3 na rb. 300 każdy,