Strona:PL Adam Próchnik - Ignacy Daszyński życie praca walka.pdf/57

ski oświadczył, że będzie mu towarzyszyć. Dnia 8 sierpnia przybył do kwatery Piłsudskiego do Miechowa i został mianowany zastępcą komisarza wojskowego na Miechów i pow. miechowski. Zabawił tam jednak tylko kilka dni, gdyż 14 sierpnia musiał wrócić do Krakowa, gdzie nastąpić miały ważne posunięcia polityczne. Przez dwa dni toczyły się narady przedstawicieli wszystkich polskich stronnictw zaboru austrjackiego. Ostatecznie postanowiono utworzyć Naczelny Komitet Narodowy i zorganizować legjony, które będą w związku z Austrją walczyć przeciwko Rosji. Daszyński wszedł do N. K. N. i został jego wiceprezesem.
 Platformą polityczną N. K. N. była walka przeciw Rosji i odbudowanie Polski w tej czy innej formie w związku z Austrją, czyli t. zw. austropolskie rozwiązanie. Na tej platformie zeszły się z sobą dwie grupy stronnictw, stronnictwa niepodległościowe, którym sojusz z Austrją w tem stadjum wojny wydawał się najlepszem wyjściem i stronnictwa austrofilskie, które powodowały się w pierwszym rzędzie lojalnością wobec Austrji. Stronnictwa moskalofilskie (narodowa demokracja i podolacy) szybko wycofały się z N. K. N. Współpraca między austrofilami a niepodległościowcami miała tak długo rację bytu, póki w miarę wypadków wojennych nie wytworzył się konflikt między polityką rządu austrjackiego, a dążeniami obozu niepodległościowego. Daszyński reprezentował w N. K. N. politykę stronnictw niepodległościowych. W pierwszym okresie wojny, w ciągu dwóch jej pierwszych lat, wierzył w możliwość rozwiązania austrjackiego. Uważał, że N. K. N. powinien skłonić rząd austrjacki do konsekwentnej polityki w tym kierunku i zapewnić opiekę legjonom, jako przyszłej armji polskiej. Tymczasem austrofilska większość N. K. N. ograniczała się do wyrazów bezwarunkowej wierności dla Austrji i dynastji, i nie umiała zdobyć się na wywarcie na rząd żadnego silniejszego nacisku. W takich warunkach wytworzyła się w N. K. N. opozycja, której przewodził Daszyński, opozycja prąca do takiego nacisku, domagająca się obrony legjonów i porozumienia z Królestwem. Gdy jednak po klęsce Rosji i w miarę rozwoju polityki austrjackiej nadzieje na austropolskie rozwiązanie coraz bardziej się zmniejszały, a później dalszy przebieg wojny zaczął otwierać perspektywę całkowitego wyzwolenia, Daszyński uczynił krok naprzód i z programu