Strona:PL Adam Mickiewicz - Pan Tadeusz.djvu/315

Siedziała rzędem, dzwoniąc zębami na chłodzie
I na deszczu, bo coraz wzmagała się słota.
Nadaremnie Kropiciel dąsa się i miota.

       100  Darmo Sędzia za szlachtą instancyję wnosi,^[1]
I Telimena łączy prośby do łez Zosi,
Ażeby miano większy wzgląd na niewolników.
Wprawdzie oficer rotny^[2], pan Nikita Ryków,
Moskal, lecz dobry człowiek, dał się udobruchać:
       105 Cóż, kiedy sam majora Płuta^[3] musiał słuchać!

 Ten major, Polak rodem, z miasteczka Dzierowicz,
Nazywał się (jak słychać) po polsku Płutowicz,
Lecz przechrzcił się; łotr wielki, jak się zwykle dzieje
Z Polakiem, który w carskiej służbie zmoskwicieje.
       110 Płut stał z fajką przed frontem, w boki się podpierał,
I gdy mu kłaniano się, nos wgórę zadzierał,
A za odpowiedź, na znak gniewnego humoru,
Wypuścił z ust kłąb dymu i poszedł do dworu.

 A tymczasem Rykowa Sędzia ułagadza,
       115 I Asesora także na bok odprowadza;
Przemyślają, jakby rzecz zakończyć bez sądu,
A co jeszcze ważniejsza, bez mieszań się rządu.
Więc do majora Płuta rzekł kapitan Ryków:

 „Panie Major! co nam z tych wszystkich niewolników?
       120 Oddamy pod sąd? będzie szlachcie wielka bieda,
A Panu Majorowi nikt za to nic nie da.
Wiesz co, Major? ot lepiej tę sprawę zagodzić:

1. instancyję wnosi = wstawia się.
2. rotny = przełożony nad rotą.
3. Płut = po rosyjsku znaczy: oszust, szalbierz, szachraj.