Strona:PL Adam Mickiewicz - Pan Tadeusz.djvu/156

Pędził ku karczmom, które stały przy kaplicy,
Kędy mieli się rankiem zebrać obławnicy.

       165  Dwie chyliły się karczmy po dwóch stronach drogi,
Oknami wzajem sobie grożące jak wrogi;
Stara należy z prawa do zamku dziedzica,
Nową na złość zamkowi postawił Soplica.
W tamtej, jak w swem dziedzictwie, rej wodził Gerwazy,
       170 W tej najwyższe za stołem brał miejsce Protazy.

 Nowa karczma nie była ciekawa z pozoru.
Stara, wedle dawnego zbudowana wzoru,
Który był wymyślony od tyryjskich^[1] cieśli,
A potem go Żydowie po świecie roznieśli,
       175 Rodzaj architektury, obcym budowniczym
Wcale nieznany; my go od Żydów dziedziczym.

 Karczma zprzodu jak korab’, ztyłu jak świątynia:
Korab’, istna Noego czworogranna skrzynia,
Znany dziś pod prostackiem nazwiskiem stodoły;
       180 Tam różne są zwierzęta: konie, krowy, woły,
Kozy brodate; w górze zaś ptastwa gromady,
I płazów choć po parze, są też i owady.
Część tylna, nakształt dziwnej świątyni stawiona,
Przypomina z pozoru ów gmach Salomona,
       185 Który pierwsi ćwiczeni w budowań rzemieśle
Hiramscy^[2] na Syjonie wystawili cieśle.
Żydzi go naśladują dotąd we swych szkołach,
A szkół rysunek widny w karczmach i stodołach.

1. Tyr, miasto niegdyś w Fenicji.
2. Hiram, król Tyru (969—936 przed Chr.), wzniósł słynne budowle; cieśli jego sprowadził Salomon dla wystawienia świątyni syjońskiej.