Ta strona została przepisana.
Wtenczas, kim był, wyznawał: był legijonistą,[1]
Przynosił kości stare na ziemię ojczystą,
Której już bronić nie mógł... Jak go wtenczas cała
915
Rodzina pańska, jak go czeladka ściskała,
Zanosząc się od płaczu! On za stołem siadał,
I dziwniejsze od baśni historyje gadał.
On opowiadał, jako jenerał Dąbrowski[2]
Z ziemi włoskiej stara się przyciągnąć do Polski;
920
Jak on rodaków zbiera na Lombardzkiem polu;[3]
Jak Kniaziewicz[4] rozkazy daje z Kapitolu,
I, zwycięzca, wydartych potomkom cezarów
Rzucił w oczy Francuzów sto krwawych sztandarów;[5]
Jak Jabłonowski[6] zabiegł, aż kędy pieprz rośnie,
925
Gdzie się cukier wytapia i gdzie w wiecznej wiośnie
- ↑ legjonista = żołnierz polski w legjonach, które we Włoszech, w Lombardji, zorganizował jenerał Dąbrowski (obacz niżej pod w. 918).
- ↑ Dąbrowski Jan Henryk, jenerał polski, francuski i włoski, senator wojewoda Królestwa Polskiego, (*1755—†1818), organizator legjonów polskich we Włoszech (1796), zdobywca Rzymu (3 maja 1798), brał udział we wszystkich niemal walkach Napoleona, w 1812 dowódca 17 dywizji 5 korpusu w początkach kampanji przebywa w Białej Rusi, czynny dopiero przy końcu.
- ↑ Lombardzkie pole = Lombardja.
- ↑ Kniaziewicz Karol (*1762—†1842) powstaniec z czasów Kościuszki, dowódca legjonu I we Włoszech (1797), organizator legjonu nadreńskiego, w wielkiej wojnie 1812 dowódca 18 dywizji 5 korpusu.
- ↑ ✽Jenerał Kniaziewicz, wysłany przez armią włoską, złożył dyrektorjatowi zdobyte chorągwie.✽
- ↑ Jabłonowski Władysław ks. (*1769—†1802) jenerał francuski, brał udział w kampanji Dąbrowskiego we Włoszech, walczył w Alpach, w 1802 postawiony obok Francuza Bernarda na czele wyprawy na wyspę San Domingo, zmarł tam na żółtą febrę. ✽Książę Jabłonowski, dowodzący legją naddunajską, umarł w San Domingo, i cała prawie legja tam zginęła. W emigracji żyło kilku weteranów, pozostałych z owej nieszczęsnej wyprawy, między innymi jenerał Małachowski✽.
