Strona:PL Adam Mickiewicz - Pan Tadeusz.djvu/074

Jedna ręka na szabli, a drugą do stoła
Przywoławszy dwie strony: „Uciszcie się!“ woła.
       890 Marząc i kończąc pacierz wieczorny, pomału
Usnął ostatni w Litwie Woźny trybunału.

 Takie były zabawy, spory w one lata
Śród cichej wsi litewskiej, kiedy reszta świata
We łzach i krwi tonęła, gdy ów mąż, bóg wojny,^[1]
       895 Otoczon chmurą pułków, tysiącem dział zbrojny,
Wprzągłszy w swój rydwan^[2] orły złote obok srebnych,
Od puszcz Libijskich^[3] latał do Alpów podniebnych,
Ciskając grom po gromie w Piramidy, w Tabor,
W Marengo, w Ulm, w Austerlitz. Zwycięstwo i Zabor^[4]
       900 Biegły przed nim i za nim. Sława czynów tylu,
Brzemienna imionami rycerzy, od Nilu
Szła hucząc ku północy, aż u Niemna brzegów
Odbiła się, jak od skał, od Moskwy szeregów,
Które broniły Litwę murami żelaza
       905 Przed wieścią, dla Rosyji straszną jak zaraza.

 Przecież nieraz nowina, niby kamień z nieba,
Spadała w Litwę. Nieraz dziad żebrzący chleba,
Bez ręki lub bez nogi, przyjąwszy jałmużnę,
Stanął i oczy wkoło obracał ostróżne.
       910 Gdy nie widział we dworze rosyjskich żołnierzy,
Ani jarmułek, ani czerwonych kołnierzy,^[5]

1. bóg wojny = Napoleon, obacz objaśnienie w. 510.
2. rydwan = wóz triumfalny, uroczysty i t. d.
3. Libijskie puszcze = Libja koło Egiptu.
4. Zwycięstwo i Zabór jako uosobienia starożytne (Nike i t. p.).
5. czerwone kołnierze nosili wówczas policyjni czynownicy rosyjscy.