Strona:PL A Dumas Przygody czterech kobiet i jednej papugi.djvu/438

w dużym krześle z poręczami, przed oknem hermetycznie okiennicami zamkniętem i firankami zasłonionem. Tristan mimo jakiegoś instynktowego przestrachu, zbliżył się do tego człowieka ze spuszczona głową, zdającego się rozmyślać głęboko. Lecz w chwili gdy miał przemówić, krzyknął i ledwie nie upadł.
 Bo spotkał się z Henrykiem de Sainte-Ile.
 Najpierwszą rzeczą którą Tristan zrobił, było odsłonięcie jak najspieszniejsze firanek, odśrubowanie okiennic i wpuszczenie dziennego światła do pokoju. Henryk nie ruszył się, siedział zawsze, blady, ponury, i nieruchomy, jak posąg. Zdwało się, że tylko oczy żyły jeszcze w tym już trupie.
 — Jakto! ty żyjesz? krzyknął Tristan.
 — A! i pan także żyjesz? zimno odpowiedział Henryk.
 — To pan się nie zabiłeś?
 — A pan?
 — Ja dla tego nie, że mnie uratowano.
 — I mnie także.
 — Ale któż pana uratował?
 — A pana?
 — To powtarzanie: pan, pana, wymawiane miarowo i lodowato, zaczęło ziębić Tristana.