Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/79

biorę na siebie. Słuchaj — rzekł półgłosem — znam napastników.
 — Wasza książęca mość raczyłeś się o nich dowiedzieć?
 — Widziałem ich.
 — Jakim sposobem? — zapytał Bussy zdziwiony.
 — Miałem interes przy bramie Ś-go Antoniego, spotkali mnie i o mało za ciebie nie zabili. Domyśliłem się, że to na ciebie rozbójniki czatują.
 — I...
 — Czy miałeś z sobą twojego pazia? — zapytał książę, chcąc zwrócić mowę na co innego.
 — Nie — odrzekł Bussy — byłem sam, jak Wasza książęca mość.
 — Ja byłem z Aurillym; a dla czegóż sam byłeś?
 — Ponieważ chcę utrzymać opinię walecznego.
 — I raniono cię? — zapytał książę.
 — Nie chciałbym sprawiać im radości, ale porządne dostałem pchnięcie.
 — A! zbrodniarze!... — zawołał książę — d’Aurilly dobrze mówił, że jakieś złe mają zamiary.
 — Jakto, Wasza książęca mość widziałeś