Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/577

na dworze. Jednak z ostatniej bufonady, okropnieśmy się śmieli.
 — Z jakiej bufonady?... — zapytał de Monsoreau.
 — Że cię król wielkim łowczym mianował. Przekonaj się pan, że mam słuszność.
 Monsoreau groźne rzucił na gaskończyka spojrzenie.
 — Przestańcie, przestańcie — rzekł Henryk — mówmy o czem innem panowie.
 — Tak — odparł Chicot — mówmy o Najświętszej Pannie z Chartres:
 — Chicot, tylko nie bluźnij!... — upomniał król.
 — Ja bluźnić?... — odpowiedział Chicot.
 Owszem, ja ciebie chcę ostrzedz mój synku.
 — W czem takiem?
 — Że źle postępujesz z Najświętszą, Panną z Chartres.
 — Jakto?
 — Nieinaczej. Koszulki Najświętszej Panny były razem a ty je rozdzieliłeś. Gdybym był tobą. Henryczku, połączyłbym je, a nawet nierozdzielnie.
 Ta przymówka co do rozdzielenia króla z królową, rozśmieszyła dworzan.
 Henryk przetarł oczy i roześmiał się także.