Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/155

dziury, które mnie zrobią i które ja innym porobię?...
 — A!.. panie hrabio.. ja...
 — Jesteś człowiekiem, jakiego mi potrzeba. Rękę masz lekką, jak kobieta, a twój balsam...
 — Panie...
 — Pójdziesz do mnie... będziesz miał pokój i ludzi na usługi. Przyjmij, bo na honor odmowa mię zaboli. Prócz tego, kuracya nie skończona i jeden plaster jeszcze trzeba położyć.
 — Panie hrabio!.. — mówił młody lekarz ~ jestem tak uradowany, że nie umiem w tej chwili złożyć ci podziękowań. Wszak będę miał pacyentów?...
 — Mówiłem ci, że cię biorę dla siebie i moich przyjaciół. Teraz nic sobie nie przypominasz?...
 — Nic.
 — Ale pomóż mojej pamięci.
 — Jakto?...
 — Ty, który jesteś tak uważnym, że liczysz kroki, macasz mury i rozróżniasz głosy, powiedz mi jak się to stało, żem się przebudził nad fosą Temple?...
 — Pan?...
 — Tak, ja.
 — Czyś pomagał do tego przeniesienia?...