Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/347

czoło mówiąc z galanterją mitologiczną która w owych czasach nie miała w sobie nic przedawnionego.
 — Jeżeli żona starego Tytana kazała na siebie czekać, to dla tego aby się przemienić w kochankę Marsa!
 Żywy rumieniec przebiegł po twarzy Luizy, oparła głowę na sercu kawalera, jak gdyby chciała szukać schronienia na jego piersi.
 — Straszne sny miałam dzisiejszej nocy, mój przyjacielu, powiedziała i to mnie osłabiło trochę.
 — I czy te straszne sny jednocześnie i apetyt ci odebrały?
 — Obawiam się tego, powiedziała Luiza siadając przy stole.
 Usiłowała jeść, ale to było niepodobieństwem, zdawało jej się że gardło ściska żelazna ręka.
 Mąż patrzył na nią z zadziwieniem, a ona czuła że blednie i rumieni się pod tym wzrokiem więcej jednak niespokojnym niż badawczym; kiedy w tem — trzy razy zapukano do drzwi ogrodowych.
 Ktokolwiekbądż przybywał, przybywał w porę dla Luizy, bo sprawiał przerwę w niespokojności kawalera i jej zakłopotaniu. Natychmiast podniosła się żywo aby otworzyć.
 — Gdzież jest Nina? zapytał San Felice.
 — Niewiem, odpowiedziała Luiza, może wyszła.
 — W porze śniadania? wiedząc że jej pani cierpiąca? To niepodobna kochane dziecko.
 Zastukano drugi raz.
 — Pozwól abym otworzyła, powiedziała Luiza