Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/325

 — Idę na Rzym.
 — Zawsze ze mną?
 — Wychodzę drogami na Ceperano i Frosino.
 — Złe drogi generale, znam je, wywróciłem tam.
 — Nieprzyjaciel opuszcza Rzym.
 — Jesteś tego pewnym?
 — Rzym nie jest miejscem obronnem.
 — I cóż robi przyjaciel opuściwszy Rzym?
 — Udaje się do Civita Castelane będącego miejscem obronnem.
 — Ah! ah! i ty rozumie się zostawiasz go tam.
 — Nie, atakuję i pobijam.
 — Bardzo dobrze. Ale jeżelibyś przypadkiem nie pobił go?
 — Najjaśniejszy Panie, powiedział Mack kładąc rękę na piersi i kłaniając się królowi; jeżeli mam zaszczyt powiedzieć Waszej Królewskiej Mości że go pobiję, to tak jak gdyby już był pobity.
 — Więc wszystko idzie dobrze?
 — Czy Wasza Królewska Mość ma co do zarzucenia mojemu planowi?
 — Nie; jest tylko jeden punkt na którym powinniśmy się zgodzić.
 — Jaki, Najjaśniejszy Panie?
 — Mówisz w swoim planie że z San Germano wyjeżdżasz ze mną?
 — Tak, Najjaśniejszy Panie?
 — Więc ja należę do wojny?
 — Bezwątpienia.
 — Pierwsze to od ciebie słyszę. I jakiż stopień