Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/267

 — Ja z całym światem mam przymierze i właśnie to mnie najwięcej ambarasuje.
 — Ale nakoniec, Najjaśniejszy panie, powinieneś dostarczyć pewną liczbę ludzi do przyszłej koalicji.
 — Trzydzieści tysięcy.
 — Jesteś obowiązany zastosowywać swoje ruchy do ruchów Austrji i Rosji.
 — To ułożone.
 — A zatem, jakiekolwiek byłyby usiłowania przy tobie Najjaśniejszy panie, wstrzymaj się z rozpoczęciem wojny dopóki Austrjacy i Rosjanie jej nie rozpoczną.
 — Właśnie taki jest mój zamiar. Pojmujesz Eminencjo, że nie chcę się zabawiać sam w wojnę z Francuzami... Ale...
 — Dokończ Najjaśniejszy panie?
 — Ale jeżeli Francja nie zechce czekać koalicji. Wypowiedziała mi wojnę, jeżeli mi ją wyda?
 — Sądzę iż z moich stosunków z Rzymem mogę zapewnić Waszą królewską mość, że Francuzi nie są przygotowani do wojny.
 — Hm! to mnie uspakaja cokolwiek.
 — A teraz, gdybyś mi pozwolił Najjaśniejszy panie.
 — Co?
 — Udzielić sobie drugiej rady.
 — Spodziewam się.
 — Wasza królewska mość żądał odemnie tylko jednej, prawda że druga jest wynikiem pierwszej.
 — Mów, mów.
 — A więc gdybym był na miejscu Waszej królewskiej mości, napisałbym własnoręcznie do mego