Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/1351

 — Ale królowa? nalegał Nelson.
 — O! królowa jest zmęczona; królowa jest cierpiąca i byłoby to dla niej i dla młodych księżniczek wielką niedogodnością dziś wieczorem opuszczać Vanguard. Królowa wyląduje jutro. Polecam ją wraz z całym moim dworem twojej opiece, milordzie.
 — Czy ja z tobą popłynę ojcze? zapytał młody książę Leopold.
 — Nie, nie Coby powiedziała królowa, gdybym zabrał jej ulubieńca.
 Nelson skłonił się.
 — Spuścić schody honorowe, powiedział.
 Schody spuszczono: sternik spuścił się na linie i w kilka sekund znajdował się już w łodzi i przyprowadził ją do stóp drabinki.
 — Milordzie Nelson, powiedział król, w chwili opuszczenia twego statku, pozwól mi wyrazić że nigdy nie zapomnę starań jakiemi otoczyłeś nas na pokładzie Vanguarda, jutro zaś twoi majtkowie odbiorą dowód mego zadowolenia Nelson skłonił się w milczeniu po raz drugi.
 Król zszedł ze schodów i usiadł w łodzi odetchnąwszy z głębi piersi, tak że admirał pozostawszy na pierwszym stopniu schodów, mógł słyszeć to westchnienie.
 — Odbijaj! powiedział sternik do majtka trzymającego bosak.
 Łódź odczepiła się i oddaliła od schodów.
 — Płyńcie, chłopcy a żwawo, powiedział sternik.
 Cztery wiosła wpadły jednocześnie w morze, a pod siłą ich uderzeń łódź zbliżała się do Marynarki, to jest do tego miejsca w porcie gdzie ocze-