Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/130

głową przechyloną w tył i wystawioną całkiem na światło lampy.
 Wróżka postąpiła dwa kroki i jakby mówiąc do siebie:
 — Blond włosy i czarne oczy: wielkie, piękne, jasne, wilgotne, aksamitne, rozkoszne.
 Młoda kobieta zaczerwieniła się i zakryła twarz rękoma.
 — Nanno! wyszeptała.
 Ale ta nie zdawała się słyszeć i czepiając się rąk które przeszkodziły dokończyć badania twarzy, ciągnęła:
 — Ręce są pulchne; skóra na nich różowa, miękka, wytworna, matowa i żywa zarazem.
 — Nanno! rzekła młoda kobieta usuwając ręce jakby je chciała schować, a odsłaniając uśmiechniętą twarz, nie wołałam cię dla prawienia mi komplementów.
 Ale Nanno nie słuchając, kończyła i wracając do twarzy którą jej znów ukazano:
 — Czoło piękne, białe, czyste przerzynane niebieskiemi żyłkami. Brwi czarne, dobrze odznaczone, zaczynające się od osady nosa, a między brwiami trzy lub cztery złamane linje. Oh! piękna istoto! jesteś poświęcona Venerze, tak!
 — Nanno! Nanno! zawołała młoda kobieta.
 — Ależ daj jej pokój siostrzyczko, powiedział Michał. Utrzymuje ona że jesteś piękna; czy nie wiesz o tem? czy ci tego co dzień twoje lustro nie mówi? czy ktokolwiek cię widzi nie jest zdania jednego z twym lustrem? czyż wszyscy nie mówią