Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1060

 — Odpowiem ci na to za dwa tygodnie... Tym czasem...
 Karol, zmarszczywszy brwi, poniósł palec do ust zsiniałych.
 — O! bądź spokojny, Najjaśniejszy panie.
 Florentczyk, szczęśliwy, że się tak tanim kosztem uwolnił, skłonił się i wyszedł.
 Po chwili, ukazała się mamka na progu pokoju.
 — Co ci jest, Karolciu?.. — spytała.
 — Przemoczyłem nogi na rosie i jestem niezdrów.
 — W rzeczy samej, jesteś bardzo blady, mój Karolciu.
 — Tak, bo jestem słaby. Podaj mi rękę, mamko, i zaprowadź do łóżka.
 Mamka szybko się zbliżyła.
 Karol przy jej pomocy doszedł do sypialni.
 — Teraz, powiedział — położę się do łóżka bez pomocy.
 — A jeśli przyjdzie Ambroży Paré?..
 — Powiedz mu, że mam się lepiej i że go już nie potrzebuję.
 — Lecz tym czasem, co weźmiesz?
 — O!.. lekarstwo bardzo proste — rzekł Karol. — Białka od jaj, rozbite w mleku. Ale mam-