Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/878

ogniem, który odbijał się jak blask słońca w lśniącej zbroi jego.
 Tutaj zatrzymał konia przez kilka minut z twarzą zwróconą ku bramie i w końcu zawołał:
 — Faszyny! na Boga! faszyny!
 Mornay biegł za nim ze spuszczoną przyłbicą i mieczem w dłoni.
 Chicot pędził za Mornayem, lecz nie wydobył pałasza.
 Za niemi trzema sunęli się młodzi hugonoci wołając:
 — Niech żyje Nawarra!
 Vice-hrabia Tureniusz szedł na ich czole z faszyną, którą trzymał na szyi konia.
 Kiedy każdy rzucił swoję faszynę, fosa zapełniła się.
 Artylerya podbiegła i chociaż tracąc ludzi zdołała umieścić swoje petardy pod bramą.
 Kule i kartacze gwizdały około Henryka, i w jednej chwili dwudziestu ludzi padło w jego oczach.
 — Naprzód! naprzód!... — zawołał i popędził konia, w środek artyleryi.
 Przybiegł na brzeg fosy wtedy, gdy pierwsza petarda miała wypalić.
 Brania pękła w dwóch miejscach.