Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/804

 — O! ta przyczyna bardzo mi się podoba, mój Chicot — doskonale wyrozumowana. Tyś prawdziwy mędrzec, mój kochany.
 — Na honor, Najjaśniejszy panie, jestem czem być mogę — odpowiedział Chicot — któremu pochlebiała niezwykła dlań dobroduszność króla.
 — To więc jest wyjaśnienie mojego położenia?... — spytał Henryk.
 — Najzupełniejsze Najjaśniejszy panie.
 — Ja przecież zgoła tego wszystkiego nieprzewidywałem, zawsze miałem nadzieję... Czy ty to pojmujesz, Chicot?
 — Otóż, radzę ci Najjaśniejszy panie, zaniechaj tej nadziei.
 — Skoro tak, mój Chicot, uczynię, z tą wierzytelnością francuzkiego króla, co zwykłem czynić z długami moich dzierżawców, którzy mi nie płacą, to jest kładę Z. obok ich nazwiska.
 — Co znaczy: zapłacono.
 — Tak jest.
 — Połóż więc Najjaśniejszy panie dwa z. i westchnij.
 Henryk westchnął.
 — Właśnie też tak uczynię, Chicot — rzekł. Zresztą widzisz sam przyjacielu, że i w Ber-