Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/469

kich podróżnych, których spotkamy, Najjaśniejszy panie.
 — I przetrząśniemy wszystkie oberże.
 — A skoro spotkacie i poznacie tego człowieka, oddacie mu ten oto list.
 Obaj młodzieńcy razem wyciągnęli ręce.
 Król przez chwilę wahał się.
 — Jakże się nazywasz?.. — zapytał jednego.
 — Ernauton de Carmainges — odpowiedział.
 — A pan?
 — René de Sainte-Maline.
 — Pan de Carmainges powiezie list, a pan de Sainte-Maline doręczy go.
 Ernauton wziął to kosztowne pismo i chciał je schować w zanadrze.
 Sainte-Maline wstrzymał jego rękę w chwili, gdy list miał zniknąć i z uszanowaniem na pieczęci złożył pocałunek.
 Poczem oddał list Ernautonowi.
 Henryk III-ci uśmiechnął się na to pochlebstwo.
 — No, panowie — rzekł — widzę, że mi dobrze usłużycie.
 — Czy już wszystko, Najjaśniejszy panie? zapytał Ernauton.